To będzie krótki post. Taki pościk. Mam nadzieję, że podobnym do mnie mamom uświadomi coś... Miewacie czasami takie dziwne, melancholijne dni? Wiem, wiem… każdy je miewa.

Tylko nie rozumiem czemu moje melancholijne dni wydają się być tak silnie działające na moje podejście do wielu spraw. Od tych dziwnych stanów przygnębienia tylko jeden krok do złości i ogólnego niezadowolenia z życia. Ja mówię temu stanowcze STOP!!

Wczorajsza sytuacja, gdy popłakałam się z byle powodu doprowadziła mnie do stanu, w którym postanowiłam przestać przejmować się pierdołami i wyżywać się na bogu ducha winnych ;).

Każdy dzień spędzony z moim ukochany Dzieckiem jest dla mnie najcudowniejszym wydarzeniem, które budzi we mnie nieznane dotąd odczucia. To, że karmię mojego Synka, zaspokajam jego wszystkie potrzeby- "Ja", dla niego najważniejsza i niezastąpiona "Mama" stało się dla mnie wyznacznikiem wartości mojego życia.

Wcześniej przejmowałam się takimi banalnymi rzeczami, jak np. niewyspanie. Oczywiście nie ma się co dziwić, bo to niezbyt przyjemne wstać rano z sińcami pod oczami. Tylko przecież nie to jest najważniejsze… Nie pijam kawy. Jednak są dni, kiedy bez niej nie da się funkcjonować. Krótko mówiąc na niewyspanie lek jest ;).

Co tak naprawdę jest ważne? To, że żyję. Żyję dla moich ukochanych. Mogę się do nich uśmiechać i umilić tym ich dzień. Ugotuję obiadek dla nas wszystkich, usiądziemy razem przy stole i to będzie nasza wspólna chwila, której nikt nam nie odbierze. Pójdziemy we trójkę na spacer, porzucamy się liśćmi i zobaczymy kolejną wolną, jak ptak biedronkę. Delektowanie się tymi, jakże złudnie zwykłymi chwilami to najlepsze, co może spotkać mnie, żonę i matkę… najszczęśliwszą na świecie.