Wiecie jak to jest… dziś poniedziałek, a jutro już piątek… Dni, tygodnie tak szybko lecą. Czasami mam wrażenie, że coś mnie omija. Któregoś dnia spotkała mnie taka mega niespodzianka, że trudno to opisać. "Mega", ponieważ nigdy w życiu nie spodziewałabym się jej w takiej formie i tak znienacka.

Kilka dni wcześniej powiedziałam mojemu T., że właściwie mnie nie zauważa… że ja taka biedna i pokrzywdzona, bo tak się staram wszystko zawsze w domu dopiąć na ostatni guzik, a nikt tego nie docenia… Znacie? ;). No cóż, taki miałam dzień, że musiałam się na kimś wyżyć, a że dobry mąż dba o zdrowie emocjonalne żony to jej na to pozwoli :).

Idąc tym tropem, kiedy wyrzucałam mu te wszystkie żale, to naprawdę tak czułam i mówiłam wszystko szczerze. A co było potem? Standardowo… żałowałam, bo powiedziała za dużo.

Mijały dni, moje frustracje przeszły do historii. Pogodziłam się, że jestem niedoceniona, nie ważna, niepotrzebna itd. i robiłam swoje. Nadszedł któryś tam zwykły wieczór, bawiliśmy się w trójkę na podłodze klockami. Budowaliśmy wieżę i słuchaliśmy muzyki…, trochę się nudziliśmy. Stwierdziłam, że czas najwyższy, żeby iść do kuchni przygotować Filipkowi kolacyjkę. Wchodzę, wykonuję wszystkie czynności jak gdyby nigdy nic, T, nic nie mówi… Nagle patrzę na płytę gazową,  później na deskę do krojenia, nie dowierzam i znów patrzę na płytę gazową. Przetarłam oczy. Zapytałam: T, a dla kogo to? T: Dla Ciebie, Ja: Ale dlaczego, z jakiej okazji? T: No, żebyś wreszcie poczuła się doceniona…

Rozumiecie coś z tego? W tej chwili przypomniały mi się moje wszystkie frustracje, moje żale wyrzucane w sposób wprost niestosowny, a przykrył to wszystko grubą warstwą ten widok… pięknej, niczemu niewinnej, czerwonej róży, tak naturalnej, prawdziwej, nie mającej żadnych roszczeń… Od Niego… Taka jestem szczęśliwa, że go mam.

Może to wydawać się dla kogoś banalne ale dla mnie ta sytuacja przetrwa w mojej głowie już na zawsze, budząc się w przypadku moich "gorszych chwil". Za każdym razem gdy znów nadchodzi mój przewlekły syndrom niedocenienia to przypominam sobie ten właśnie widok i to Jego zwyczajne… żebyś czuła się doceniona…