Jak to w ogóle jest na tym świecie? Wielu jest takich ludzi, którzy żyją zupełnie sami, nie mają rodziny ani przyjaciół. Wyobrażasz to sobie? Nie masz do kogo się odezwać, zadzwonić… jedynymi osobami, z którymi możesz chwilkę pogadać są np. sąsiedzi lub przechodnie. Nie żywisz do nich żadnych uczuć. Nie to, że ich nie lubisz, czy nienawidzisz. Po prostu są Ci obojętni, ani ich nie kochasz, ani nie lubisz. Jak wygląda takie trwanie z samym sobą? Nie wierzysz? To rozejrzyj się, pewnie gdzieś i w Twoim środowisku są tacy właśnie samotni ludzie. Tu nie tylko chodzi o przepraszam za stwierdzenie "pijaków", którzy spędzają dzień w niepełnej świadomości tego, co się dzieje, a ich koledzy sprzedaliby ich za flaszkę. Nie, tu nie jest mowa o ludziach ze skrajnej patologii w wielorakim tego słowa znaczeniu. Mowa tu raczej o tych, którzy nie wiedzieć czemu są sami, a wcale tego nie pragną, bądź kiedyś mieli przy sobie ludzi kochających, a ich stracili. Tak, czy siak są SAMI! I co? Wydaje Ci się, że to brednie, że to niemożliwe? Mylisz się.

Masz rodzinę, przyjaciół, ludzi, którzy są przy Tobie zawsze. Jeśli nie ciałem to duszą wspierają Cię i możesz na nich zawsze liczyć, a oni wiedzą, że gdy będą potrzebowali pomocy to i Ty zrobisz wszystko by przyczynić się do ich dobra. Szczęściarz z Ciebie, wiesz? Ze mnie też, bo mam Ich, tych moich na zawsze i wszędzie. To wydaje się takie naturalne, takie zwykłe, że masz męża, żonę, partnera, dzieci. A tak naprawdę to są tacy, którzy cholernie Ci zazdroszczą.

A wiesz, kto Cię zazwyczaj wykpiwa? Kto Cię chce przedstawić w złym świetle i ma w du…e, że starasz się by coś osiągnąć, by być idealnym dla siebie i bliskich? Wiesz już? Pewnie nie… widzisz, ja już wiem, ze są to osoby, które czują w Tobie potencjalne zagrożenie. One boją się, że okażesz się od nich "lepszy", nie ważne w czym, po prostu, że staną się przy Tobie szaraczkami i nikt ich nie postawi na piedestał. Najczęściej w takiej sytuacji czujesz się wycofany, lękasz się tego, co powiedzą inni, po co? Prosty przykład: odniosłeś w czymś swój mały sukces, nie ważne w czym, może upiekłeś pierwsze ciasto w życiu. I co? Przejmujesz się tym, że choć smakuje całej rodzinie,  jedna osoba, która patrzy na Ciebie z zazdrością i mówi Ci, że jest niedobre. Od razu mina zrzedła? Wrzuć na luz!! Już teraz możesz sobie uświadomić, jak cholernie dobre ciasto zrobiłeś. Dlaczego, bo tej osobie smakowało tak bardzo, że aż Ci musiała dogryźć.

Wiesz co mnie wkurza do granic? To, że często zupełnie obcy ludzie docenią mnie lepiej i dużo bardziej obiektywnie, niż nie jedna "przylepa", która ma się dla mnie za kogoś bliskiego.

Zazdrościsz mi czegoś? To nie mów o mnie źle, a idź moim przykładem, może się czegoś nauczysz i kiedyś zrobisz to lepiej J