Znam to aż za dobrze. Wpadanie na niezapowiedzianą kawkę zamiast pomocy... Przywożenie dziadkom wnuczka, żeby się pobawili w weekend parę godzin, a i tak, gdy coś się działo to miałam być w pogotowiu. Gdy byłam w ciąży z Zośką powiedziałam dość, ja się nie ruszam. No i się z domu nie ruszałam, siedziałam z wielkim brzuchem i małym Filipem sama, bo pies z kulawą nogą się nie pofatygował, żeby choć zapytać, jak się czuję. Zacięłam się w sobie i powiedziałam koniec. Nie dajecie nic od siebie, nie wymagajcie nic ode mnie. Łatwo nie jest, ale satysfakcja wynagradza wiele.

U mnie na szczęście też maż pracuję zmianowo i dużo pomagał, choćby przy obowiązkach domowych - prasował, sprzątał itd. Moja mama i siostra też chętnie pomagały. Pierwsze dziecko w rodzinie, wiec radość niesamowita. Jak mąż miał nocki to spałam z małym u rodziców i nawet mnie czasami wnerwiała ta ciągła chęć pomocy. Kiedy miałam jakieś zachwiania emocjonalne, a mały po nocach płakał i ciągle go uspokajałam i nosiłam, a inni chcieli mi pomóc, wyręczyć, dać chwilę odpocząć to potrafiłam ze złością ich zrąbać. Rozumieli, że mam gorsze chwile i sama nie wiedziałam czego chcę. Zawsze byli obok gotowi pomóc. Choć nie raz za skórę im zalazłam swoimi humorkami.

Szkoda, ze niektórzy tego nie rozumieją, bo matka też bywa zmęczona.

Wsparcie i pomoc najbliższych jest bardzo istotna nawet poza macierzyństwem. Niedawno brałam ślub i mimo, że miałam jasną wizję uroczystości (sama zajmowałam się dekoracjami etc.) to trudno byłoby mi poradzić sobie w pojedynkę. Na szczęście, nawet nie musiałam prosić o pomoc - każdy deklarował ją sam, co jest naprawdę godne pochwały i umacnia więzi rodzinne. :)

Uroczy Filip :D